Wat als de wereld zijn geheim zou leren kennen? Het geheim van Hugo Middelbron? Zijn leven zou drastisch veranderen – en dat was nog voorzichtig uitgedrukt. Hij zou de komende jaren vermoedelijk elke dag ergens op aarde opduiken in een televisieprogramma. Iedereen zou hem willen strikken voor een interview. Dat zou, als hij het goed speelde, een grote bron van inkomsten blijken.
Steeds als hij daaraan dacht, werd de ironie bijna teveel voor hem. Hij werd geacht één van de rijkste mensen op aarde te zijn, ook al wist niemand wie hij was, maar de werkelijkheid was dat hij iedere cent tweemaal moest omdraaien.
Hij leidde een volstrekt anoniem leven, tussen Eenrum en Broek, in een oud boerderijtje met wat grond. Het bouwwerk was verzakt en tochtig door de scheuren, veroorzaakt door de vele aardbevingen die het had moeten doorstaan. Hij woonde alleen, met zijn kippen, eenden en varkens.
Als bekend zou worden wie hij was, zou zijn leven ook op andere manieren veranderen. Velen zouden een stukje van zijn vermogen willen. Anderen zouden hem om advies vragen. Ook het criminele circuit zou hem in het vizier krijgen, met kans op afpersing, ontvoering of erger. Allemaal goede redenen om niet wereldkundig te maken wie hij was. Temeer omdat hij niet bij zijn geld kon.
Hugo was de uitvinder van de Bitcoin. Hij had meerdere studies gevolgd, waaronder wiskunde aan de universiteit van Groningen. Hij bleek een briljante en bevlogen student, maar kon na zijn afstuderen zijn draai niet goed vinden. Niets gaf hem voldoende uitdaging. Uiteindelijk moest hij toch werken, en zo kwam hij terecht bij een kleinschalig ict-bedrijfje in Rasquert. In die periode was hij – voortbouwend op de ideeën van anderen – bij wijze van hobby gaan werken aan een volledig digitaal, gedecentraliseerd betaalmiddel. Geen betrokkenheid van banken, geen bemoeienis van de overheid – vrije cryptovaluta, in te zetten tussen burgers onderling. Uniek en revolutionair. En voldoende uitdagend.
Hugo had zijn plan in 2008 uitgelegd in een document, dat hij had gepubliceerd op het internet. Menigeen met verstand van zaken reageerde aanvankelijk sceptisch. Het zou niet kunnen werken. Al snel ging hij met zijn plan aan de slag, en bewees hij het tegendeel. De rest is, zoals men zegt, geschiedenis.
Hij was toen halverwege dertig en getrouwd met Ina, de dochter van een loonwerker uit Usquert. Samen hadden ze twee dochtertjes en ze woonden in Baflo.
In het document dat hij op internet had geplaatst, had Hugo niet zijn echte naam gebruikt. Met een Japanse vriend, de eigenaar van een sushi restaurant in de stad Groningen, had hij gefilosofeerd over een geschikt pseudoniem. Zowel in geval het Bitcoin-plan jammerlijk zou mislukken, als in het geval hij digitaal goud in handen bleek te hebben, leek het hem een goed idee niet zijn echte naam te gebruiken.
Zijn voornaam Hugo betekende zoveel als ‘de wijze’, ‘de slimme’ of ‘de scherpzinnige’. Voor de Japanse variant bleek de voornaam ‘Satoshi’ dat het beste uit te drukken. Zijn achternaam – Middelbron – was aanleiding voor iets meer puzzelen. Het Japanse woord ‘naka’ betekende zoveel als ‘midden’ of ‘centrum’. ‘Moto’ stond voor ‘oorsprong’, wat goed aansloot bij het tweede deel van zijn achternaam.
En zo was, uit de alledaagse naam ‘Hugo Middelbron’, een – zo bleek later – legendarische naam geboren: ‘Satoshi Nakamoto’. De naam is voor altijd verbonden aan de uitvinding van de Bitcoin, maar niemand weet wie of wat er achter de naam schuilgaat.
Hugo’s Japanse vriend zou er voor eeuwig over zwijgen. Kort na het bedenken van het Japanse pseudoniem stikte de restauranteigenaar in een Hollandse oester.
Het noodlot had nog meer in petto. In 2010 kwamen Ina en hun dochtertjes om het leven bij een eenzijdig ongeval op de N361, nabij Ulrum, op weg naar de visafslag van Lauwersoog. De schok en het niet te bevatten verlies leidden ertoe dat Hugo hun huis te Baflo verkocht en zich terugtrok op het aftandse boerderijtje buiten Eenrum. Om het hoofd boven water te houden, bouwde hij af en toe in opdracht een website.
Tegelijkertijd was Hugo degene die beschikte over de meeste Bitcoins op aarde. Maar dat was slechts in theorie. De Bitcoins zaten in een zogeheten ‘wallet’, te openen met een unieke code. De code had hij op een wit papiertje geschreven. Na het ongeval, bij de verhuizing naar zijn boerderijtje, was er weer iets ergs gebeurd: hij was het papiertje kwijtgeraakt. Zonder code kon hij niet bij zijn Bitcoins – een aanzienlijke hoeveelheid, die hij vanaf het prille begin had verkregen.
Al jaren zocht hij steeds opnieuw in de verhuisde spullen, maar zonder succes. Ook de nieuwe eigenaar van het verkochte huis in Baflo had niets aangetroffen; het papiertje was niet per abuis bij de verhuizing achtergelaten.
Nog steeds ging hij met regelmaat de verhuisdozen bij langs, volgestouwd met de spullen van zijn vrouw en zijn kinderen, om nog eens te bezien of het papiertje met de code niet toch daartussen was beland. Het rommelen tussen de spullen van zijn geliefden deed hem keer op keer ongelooflijk veel pijn.
Zo sleet Hugo Middelbron zijn dagen, tussen het niet aflatende verdriet om het verlies van zijn jonge gezin en het zoeken naar de sleutel van zijn ongekende vermogen.
Soms fantaseerde hij wat hij met het geld zou doen, als het ooit toch zou lukken zijn Bitcoins te verzilveren. Misschien, in de geest van de Bitcoin, iets van burger tot burger. Zaken aanpakken die de overheid door onwil of onkunde maar niet voor elkaar kreeg. In één klap de hele provincie van fatsoenlijk internet voorzien? Dat zou simpel zijn. De armoede aanpakken? Verschimmelde woningen laten opknappen? De bevingsschade zonder gedraal eerlijk vergoeden?
De mogelijkheden om iets voor de medemens te betekenen, zouden voor hem eindeloos blijken. Maar zonder code restte slechts een leven op de rand van armoe en ellende.
