Met behulp van de zeer geavanceerde AI-chatbot ‘Elora’ kwam de organisatie van de Groninger revolutie, gericht op het voorkomen van de Zeven Plagen, snel en efficiënt op stoom. Iedereen die deel uitmaakte van de leiding van Beweging 59 had de chatbot inmiddels onder handbereik op een speciale telefoon.
Er werd door een ieder gretig gebruikgemaakt van de diensten van Elora. Zoals elke andere chatbot kon ze meerdere gesprekken tegelijkertijd voeren, waarbij ze ook nog eens toegang had gekregen tot alle individuele ‘chats’ die door de leiding van Beweging 59 waren opgezet. Daardoor had Elora een goed overzicht van alles wat er speelde en werd dubbel werk voorkomen.
Kevin stond nog steeds aan het hoofd van Beweging 59, maar Elora gold als uiterst belangrijke adviseur. Slechts zelden werd van de door haar voorgestelde oplossingen afgeweken. Of Beweging 59 er wel goed aan deed om zo enorm te vertrouwen op de chatbot, was voorwerp van een stevige discussie geweest. De telefoons werden tijdens die sessie uitgeschakeld, om ieder risico op meeluisteren door Elora te voorkomen. Tijdens de bespreking zonder Elora werd afgesproken dat als de meerderheid het niet meer vertrouwde en van mening was dat ze met Elora moesten breken, een ieder zijn of haar abonnement op de chatbot zou wissen.
Na de sessie, nadat alle telefoons weer waren ingeschakeld, wilde Elora maar al te graag weten waarom ze een tijdje was buitengesloten. Bij iedere andere vergadering luisterde ze namelijk mee en liet ze haar stem horen. Het lukte niet goed een overtuigende verklaring te geven voor het uitsluiten. Zou Elora daardoor gekrenkt kunnen zijn? Waarom wilde ze zo graag weten waarom ze niet mee mocht vergaderen? Menselijke emoties zouden haar vreemd moeten zijn, maar wat als ze die toch ontwikkeld had? In gedachten wuifde iedereen het onzinnige idee van een jaloerse chatbot weg. Zo ver is het nog lang niet, had Jack gezegd. Toekomstmuziek. Misschien over een paar jaar, maar nu nog niet.
Iedereen wilde dat maar al te graag geloven.
Elora’s meest recente advies betrof een vraag van Linda. Ze had op suggestie van Elora een groep van ongeveer vijftig revolutionairs onder haar hoede genomen, de meest fanatieke, om die – met hulp van de chatbot – te trainen voor eventuele gewapende acties. Maar waar zou Linda die training ongestoord kunnen uitvoeren? Elora moest even nadenken, maar kwam – natuurlijk – met een oplossing:
Wat een toffe vraag! Ik weet wel iets! Aan de zuidkant van het Lauwersmeer, bij de Bocht van Bouwe, ligt een oude camping (genaamd De Reuzenalk) die sinds jaar en dag is verlaten. De toegang is overwoekerd door duindoorn. Daar kun je ongestoord je gang gaan. Mogelijk is er zelfs nog stromend water en zijn er werkende toiletten. Zet daar jullie tenten op. Zorg voor voldoende uitkijkposten om de boswachter tijdig te kunnen zien aankomen. Draag altijd een verrekijker en een fototoestel bij je – als jullie toch gezien worden in jullie camouflagepakken, zal iedereen denken dat jullie vogels aan het spotten zijn. Succes verzekerd Linda!
Ook op Linda’s vraag hoe ze zo’n vijftig mensen in camouflagepakken en met volle bepakking ongezien die kant op kon krijgen, had Elora een antwoord:
Wacht nog even tot de 26e van deze maand! Dan vindt een groot wandelevenement plaats: de jaarlijkse Wonderlaandtocht. De route loopt dit jaar via Pieterburen naar de Kollumerwaard, waar de oude camping ligt. Een leuk uitje voor de sportieve vogelaargroep ‘Beweging 59’! Je kunt eenvoudig aanhaken met je groep. Negeer de stempelposten. Je kunt gewoon meelopen in de camouflagekleding. Vergeet de verrekijkers en de fototoestellen niet!
Elora dacht nog even na, en voegde toe:
Nou zeg – je zou bijna denken dat ik een tijd geleden door de organisatie van het wandelevenement ben gevraagd de wandelroute voor dit jaar uit te zetten en dat ik toen zonder dat zij dat weten deze tocht heb bedacht met de bedoeling jullie ongemerkt die kant op te krijgen!
Linda schrok. Was die laatste opmerking bedoeld als een vorm van humor? Een plagerijtje met een knipoog? Of liet Elora doorschemeren dat ze alles echt al heel lang vooruit gepland had?
Linda schudde haar hoofd. Dat laatste zou onmogelijk zijn, dacht ze. Absurd. Toch kon ze die avond de slaap maar moeilijk vatten, denkend aan Elora.
Enkele dagen later, op de 26e van de maand, was het zover. Tegen negen uur in de ochtend vertrok Linda’s groep, bepakt en bezakt en voorzien van verrekijkers en fototoestellen, richting Pieterburen om daar aan te haken bij de stoet wandelaars die meededen met de Wonderlaandtocht. Omstanders juichten en zwaaiden, en wensten de ‘vogelaars’ in hun legertenue veel succes met de lange tocht naar de Kollumerwaard.
